Zdjęcia: Uroczysta Msza św. w rycie dominikańskim w Paryżu
06 czwartek kwi 2017
Opublikowane przez Dominika Krupińska
W niedzielę 12 marca 2017 r. w kościele św. Eugeniusza w Paryżu na zaproszenie Scholi Sainte-Cécile ojciec Louis-Marie de Blignères, założyciel Bractwa św. Wincentego Ferreriusza, celebrował uroczystą Mszę św. w rycie dominikańskim. Funkcje diakona i subdiakona pełnili ojcowie Réginald-Marie Rivoire i Ambroise-Marie Pellaumail, również należący do Bractwa. Fotoreportaż z tej Mszy św. ukazał się na stronie Scholi Sainte-Cécile. Otrzymaliśmy zgodę na opublikowanie go w wersji polskiej na stronie rytdominikanski.pl. Na stronie Scholi Sainte-Cécile czytamy:
Mogliśmy zakosztować wspaniałych ceremonii uroczystej Mszy św. dominikańskich, nieco bardziej skomplikowanych niż ceremonie rytu rzymskiego; jeśli jednak są one sprawowane z nieskończonym szacunkiem, spokojem i powabem, wlewają w dusze nadprzyrodzony pokój. Tutaj można zapoznać się z broszurą do tej Mszy św., rozpowszechnianą wśród wiernych.
Śpiew epistoły przez diakona. Zauważymy, że śpiew odbywa się poza chórem, przed ołtarzem. Jest to pamiątka dawnej béma wszystkich pierwszych kościołów Palestyny i Syrii — rodzaju podium pośrodku nawy, na której w pierwotnym Kościele odczytywano czytania.
Śpiew dwóch traktów drugiej niedzieli Wielkiego Postu przez kantorów Scholi Sainte Cécile. Ryt dominikański — dokładnie tak samo jak dawny ryt paryski — śpiewa w tych dniach trakty De necessitatibus i Confitemini; wyjątkowo zaś w tę niedzielę nie ma graduału. Tutaj można zapoznać się z śpiewnikiem, zawierającym śpiew dominikański na tę niedzielę.
Subdiakon stawia kielich na ołtarzu.
Między śpiewem epistoły a śpiewem Ewangelii odbywa się szereg w pełni oryginalnych akcji liturgicznych uroczystej liturgii dominikańskiej: na początku diakon rozkłada korporał na ołtarzu, następnie subdiakon przynosi kielich kapłanowi znajdującemu się na sedilli w celu napełnienia, a następnie wraca na ołtarz, by postawić kielich, a na końcu wraca na sedillę. Akolici idą do zakrystii po krzyż, który posłuży do procesji z ewangeliarzem. Powracają do chóru z krucyferariuszem i turyferariuszem; ten ostatni prosi kapłana na sedilli o pobłogosławienie kadzidła. Diakon przed proklamacją ewangelii prosi kapłana na sedilli o błogosławieństwo. Cała asysta idzie w procesji aż do miejsca proklamacji ewangelii.
W ciągu śpiewu dwóch traktów przez chór akolici i turyferariusz udają się po krzyż do zakrystii. Krzyż zostanie umieszczony przed diakonem proklamującym ewangelię.
Śpiew Ewangelii o Przemienieniu przez diakona, w kierunku krzyża, po którego stronach znajdują się świece akolitów. Diakon kładzie ewangeliarz na pulpicie (w rycie rzymskim ewangeliarz podtrzymuje subdiakon). Diakon śpiewa w kierunku północy, jak w rycie rzymskim, aby symbolicznie proklamować światło Ewangelii, zanim oświeci ono barbarzyńskie ciemności.
Kazanie ojca de Blignères.
Kazanie ojca de Blignères poświęcone było objawieniom Najświętszej Maryi Panny w Fatimie (których stulecie obchodzimy w tym roku), a szczególnie modlitwie, której Matka Boża nauczyła trzech małych wizjonerów: „O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zabierz do nieba wszystkie dusze i szczególnie dopomóż tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”.
Głęboki ukłon celebransa i asysty wyższej przed ołtarzem. Ryt dominikański zachował bardzo stare przepisy: klęka się tylko, przychodząc do ołtarza na początku Mszy św., oraz na jej końcu. Głęboki ukłon oznacza pozostałą część czasu na adorację. Ryt rzymski zastąpił go współcześnie przyklęknięciem.
Okadzanie podczas ofertorium. Zauważmy, że na początku Mszy św. dominikańskiej ołtarz nie zostaje okadzony. Na Zachodzie okadzenie ołtarza podczas ofertorium jest starszą praktyką niż okadzenie go podczas introitu (pierwsze Ordines Romani — najstarsze dokumenty opisujące liturgię papieską w Rzymie — wspominają tylko okadzenie ołtarza podczas ofertorium; poza tym także rzymska Msza św. za zmarłych, która ma skłonność do zachowywania najstarszych struktur liturgicznych, nie znała okadzania ołtarza na początku Mszy św.).
Okadzanie ołtarza podczas ofertorium.
Lavabo na ofertorium. Zauważmy, że celebransowi posługują diakon i subdiakon (w rycie rzymskim czynią to akolici).
Przed konsekracją.
Podniesienie Najświętszego Ciała Pańskiego.
Podniesienie Ciała Pańskiego. Zauważmy pozycję diakona i subdiakona po obu stronach celebransa (w rycie rzymskim subdiakon stoi za celebransem).
Diakon zanosi pokój do chóru, przekazując każdemu pacyfikał do pocałowania. Diakon życzy pokoju przy użyciu starej formuły, używanej niegdyś także w rycie paryskim i pochodzącej być może ze starego rytu galikańskiego:
Pax tibi et Ecclesiae Dei sanctae. — Pokój tobie i świętemu Kościołowi Bożemu.
R. Et cum spiritu tuo. — I z duchem twoim.
Diakon, kapłan i subdiakon. Warto zauważyć mszał położony na poduszce — można tak uczynić także w rycie rzymskim (choć jest to rzadko praktykowane).
Głęboki ukłon celebransa i jego diakona przed świętymi darami.
Dominus vobiscum. W rycie dominikańskim, kiedy tabernakulum znajduje się na ołtarzu, gdzie celebrowana jest Msza św., i jeśli zawiera ono Ciało Pańskie, celebrans, powracając, przesuwa się na bok, aby nie odwracać się plecami do Najświętszego Sakramentu.
Końcowe błogosławieństwo celebransa.
Ojcowie z Bractwa św. Wincentego Ferreriusza budują obecnie nowy duży i wspaniały kościół w swoim klasztorze w Chéméré-Le-Roi w departamencie Mayenne. Prosimy Państwa, aby nie wahali się śledzić tej budowy i jej wspierać.