Święto Najświętszego Imienia Jezus
03 środa sty 2018
Opublikowane przez Dominika Krupińska
W dniu 2 stycznia w kalendarzu liturgicznym rytu dominikańskiego, podobnie jak w kalendarzu Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego, przypada święto Najświętszego Imienia Jezus (II klasy). Co ciekawe, mimo wczesnego rozwinięcia się pobożności do Imienia Jezus w Zakonie Braci Kaznodziejów, święto to zostało wprowadzone dopiero w latach 80. XVII wieku, podczas reformy ksiąg liturgicznych przeprowadzonej przez generała Antonina Cloche’a (wówczas z datą 15 stycznia). Niemniej jednak Zakon i tak wyprzedził o kilkadziesiąt lat Kościół powszechny. Oto, co pisze na ten temat o. William Bonniwell OP w „Historii liturgii dominikańskiej”:
Przypisy:Jedynym nowym świętem w kalendarzu Cloche’a, które nie pochodziło z kalendarza rzymskiego, było święto Najświętszego Imienia Jezus (15 stycznia). Chociaż święto to zaczęło powszechnie obowiązywać w Kościele łacińskim dopiero w 1721 roku, może jednak budzić zdziwienie, że zakon, który od XIII wieku poświęcał się propagowaniu we wszystkich częściach świata Bractwa Najświętszego Imienia, przyjął święto Najświętszego Imienia tak późno. Przyczynę można wydedukować z pewnych spostrzeżeń Benedykta XIV.
Do czasów współczesnych święto Obrzezania uważano jednocześnie za święto Najświętszego Imienia Jezus, gdyż kiedy Chrystus został obrzezany, nadano Mu imię Jezus: „Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus”. Jednak, jak zauważa Benedykt XIV: „Z tego, co do tej pory powiedzieliśmy, można łatwo zobaczyć, że w ramach święta Obrzezania obchodzone jest także święto Najświętszego Imienia Jezus”[1]. Oto, dlaczego pewna kapituła generalna uchwaliła, że „święto Obrzezania i Najświętszego Imienia Jezus, Zbawiciela świata, ma być obchodzone jako święto totum duplex”[2]. W tekście łacińskim zarówno słowo „święto”, jak i czasownik „ma być obchodzone” mają liczbę pojedynczą, co wskazuje, że kapituła generalna uważała Obrzezanie i Najświętsze Imię za jedno i to samo święto.
„Jednak” — dodaje Benedykt XIV — „podobnie jak święto Bożego Ciała jest celebrowane w Wielki Czwartek, a mimo to Kościół powtarza je w innym dniu; tak samo pobożność wiernych pragnęła, aby święto Najświętszego Imienia było obchodzone w specjalnym dniu, nawet jeśli jest już zawarte w święcie Obrzezania”[3]. Ponieważ popularność tego oddzielnego święta wciąż rosła, Cloche sądził, że zakon powinien złagodzić swoje ściśle liturgiczne stanowisko, aby pobudzić pobożność ludową; stąd przyjęcie specjalnego święta w dniu 15 stycznia. Ćwierć wieku później Innocenty XIII na prośbę cesarza Karola VI rozszerzył święto na Kościół powszechny[4].