Ryt dominikański
tradycyjna liturgia Zakonu Kaznodziejskiego

 
Dzisiaj obchodzimy 798. rocznicę zatwierdzenia Zakonu Braci Kaznodziejów. 22 grudnia 1216 roku papież Honoriusz III bullą Religiosam Vitam zatwierdził i ustanowił nowy zakon: „Zarządzamy, aby zakon kanoników, który jak wiadomo, został założony przy tym samym kościele [świętego Romana]… był uznawany bez naruszenia przez wszystkie przyszłe czasy”. Pierwsze konstytucje Zakonu, Liber Consuetudinum, zaczynały się od słów: „Ponieważ zgodnie z nakazem Reguły mamy mieć jedno serce i jedną duszę w Panu, jest rzeczą słuszną, abyśmy żyjąc wedle jednej reguły… zachowali jednolitą kanoniczną obserwancję zakonną”. Kanoniczną, to znaczy opartą na pełnym, chórowym oficjum liturgicznym. Dlaczego? Ojciec William Bonniwell OP odpowiada: „Liturgia przywraca równowagę między życiem intelektualnym i afektywnym; nie jest przeszkodą, lecz wzmacnia studium i nadaje mu owocność. Podczas zgromadzeń wokół ołtarza dusza przyswaja owoc swojej pracy, a prawda, zstępując z umysłu do serca, zapala ją żarliwością. I właśnie po to, aby zabezpieczyć osobiste uświęcanie się swoich uczniów, święty Dominik pragnął, aby byli kanonikami regularnymi. […] Jako człowiek intensywnej modlitwy, namiętnie kochający liturgię, święty Dominik wiedział, że jego zakon może kwitnąć tylko tak długo, jak długo będzie nocą i dniem wznosił ku Bogu niekończące się, uroczyste błaganie liturgii — tej oficjalnej modlitwy Chrystusowego Kościoła — aby sprowadzać Boże błogosławieństwo na nauczanie i głoszenie braci”. Dzisiaj, w dniu 798. rocznicy zatwierdzenia Zakonu Dominikańskiego, składamy wszystkim sympatykom Zakonu i jego liturgii, a przede wszystkim braciom i siostrom Zakonu, życzenia autentycznego i wiernego wypełniania charyzmatu dominikańskiego. Pamiętajmy o modlitwie za dominikanów, aby uświadamiali sobie podstawowe miejsce liturgii w ich duchowości oraz stale nawracali się w naśladowaniu Jezusa Chrystusa i jego gorliwego naśladowcy — św. Dominika Guzmana.