Po tygodniach przygotowań, łącznie z nabożeństwem 15 wtorków do św. Dominika oraz nowenną do naszego Świętego Ojca, dotarliśmy do wigilii przed jego świętem! (Tak… wiem, że nie jest to rzeczywista „wigilia”). Tradycyjnie był to również dzień postu i wstrzemięźliwości dla tercjarzy naszego Zakonu. W dzisiejszej precjozie zapowiadamy święto, które będziemy celebrować jutro:

W Bolonii nasz najświętszy Ojciec św. Dominik, wyznawca i założyciel Zakonu Braci Kaznodziejów. Był najbardziej znamienitym, odznaczał się szlachetnością urodzenia, świętością i wiedzą. Aż do śmierci zachował dziewictwo bez skazy i dzięki wyjątkowej łasce swoich zasług wskrzesił z martwych trzy osoby. Swoim głoszeniem położył kres herezjom i wprowadził wiele osób w religijne i pobożne życie. 6 sierpnia jego dusza wzbiła się do nieba, by tam otrzymać nagrodę współmierną do jego niezwykłych dzieł. Jednak jego święto obchodzone jest w tym dniu zarządzeniem papieża Pawła IV. Święto totum duplex pierwszej klasy z uroczystą oktawą.

To ostatnie zdanie jest pozostałością z kalendarza sprzed 1961 r., kiedy przez 8 dni po jego święcie obchodzono uroczystą oktawę. 5 sierpnia napiszę o sposobie celebrowania oktawy jego święta według Breviarium juxta ritum Sacri Ordinis Praedicatorum z 1909 roku.

Oficjum rozpoczyna się w I Nieszporach antyfoną super psalmos… Gaude (O szczęśliwa rodzico, Hiszpanio…), po której następuje specjalny układ psalmów, używany w oficjum dominikańskim na święta 1 klasy (psalmy 112, 116, 145, 146 i 147, czyli „psalmy pochwalne”).

Według o. Bonniwella ordinarium z kodeksu Humberta, będącego prototypem dominikańskich ksiąg liturgicznych, zawiera na I nieszpory święta św. Dominika następujący wpis:

„Na [pierwsze] nieszpory: superpsalm ana. Gaude. Capitulum: Quasi stella. Responsorium: Granum. Hymn: Gaude mater. Wersykuł: Ora pro nobis. Magnificat ana.: Transit. Modlitwa: Deus qui Ecclesiam”.

Zgadzam się to dokładnie z propriami, które można znaleźć w Breviarium z 1962 roku, z wyjątkiem jednego responsorium (którym jest O spem miram z 1962 roku). Jednolitość ta utrzymuje się w całym oficjum, z niewielkimi zmianami między oryginalnymi wydaniami Breviarium a wydaniem z 1962 r. Bonniwell podaje porównanie „od I nieszporów do II nieszporów”, obejmujące Kodeks Humberta i Breviarium bł. Jacka Cormiera w 1909 r., i stwierdza, że z kilkoma wyjątkami oficja są niezwykle podobne. (s. 42-43, Historia liturgii dominikańskiej).

Zjawisko to jest to typowe dla wielu świąt dominikańskich świętych i błogosławionych, a także dla temporale. Uważam, że fakt, iż responsorium, antyfony, hymny, wersety itp., którymi modlę się w to (i większość innych) świąt w moim dominikańskim brewiarzu, są tymi samymi, którymi w ciągu setek lat modliły się również tysiące dominikańskich kapłanów i braci, mniszek i tercjarzy, stanowi obfite źródło duchowej solidarności.

Módl się za nami, święty Ojcze Dominiku. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Źródło: „Breviarium S.O.P.” za zgodą autora bloga
Tłumaczenie: Dominika Krupińska