W tradycyjnym kalendarzu dominikańskim 24 kwietnia przypada święto Najświętszej Korony Cierniowej. I chociaż święta tego dzisiaj się nie celebruje, ponieważ znajdujemy się w oktawie Wielkanocy, chciałem mimo to zamieścić ten artykuł, wziąwszy pod uwagę tragiczne wydarzenia ubiegłego tygodnia.

Jest to jedno z najstarszych świąt, występujących tylko w Zakonie, które znajduje się w kalendarzu Zakonu. W dziele „Historia liturgii dominikańskiej” o. William Bonniwell OP wspomina, że święto to jest wymienione już w najstarszym znanym dominikańskim kalendarzu liturgicznym, który pochodzi z okresu, kiedy generałem zakonu był Humbert de Romans.

Tutaj można pobrać pdf z angielskim tłumaczeniem.

Historia święta jest szczegółowo opisana w trzecim czytaniu matutinum:

„Kiedy święty Ludwik, król Francji, przyjął w darze od Baldwina II, cesarza Konstantynopola, koronę cierniową Pana, wysłał do Konstantynopola dwóch braci z Zakonu Kaznodziejskiego, Stefana i Jakuba. W 1239 roku w dniu następującym po święcie św. Wawrzyńca, przywieźli oni koronę do Sens, do króla. Z licznymi ceremoniami została ona przywieziona do Paryża i ostatecznie złożona w pałacu królewskim, w kaplicy wybudowanej przez samego Ludwika. Cenny skarb, bluźnierczo skradziony podczas nieszczęsnych dni rewolucji francuskiej pod koniec XVIII wieku, został później odzyskany i przeniesiony do stołecznej bazyliki. Jednak Ludwik podarował kilka cierni ze świętej korony dominikanom i polecił im obchodzenie w kaplicy przeznaczonej dla korony rocznicy jej otrzymania. Święto najświętszej korony cierniowej zostało umieszczone w kalendarzu Zakonu Kaznodziejskiego w połowie XIII wieku”.

Jednymi z piękniejszych elementów oficjum na ten dzień są:

Matutinum:

Invitatorium: Zaczęły się celebracje korony Pana. * Niech kościół odda wielką chwałę, alleluja.

Antyfona do psalmów: Niewierzący lud szydzi z Chrystusa noszącego koronę cierniową; Jego czerwona krew nadaje koronę chwały, alleluja.

Resp. I. Kwiat bez cierni został przeszyty cierniem, który złamał cierń grzechu; * ciernie tępią cierń śmierci, kiedy samo Życie umiera, alleluja. V. Przez te szyderstwa wróg został wyszydzony; śmierć odebrała potęgę śmierci. — Cierniowi śmierci.

Laudesy:

Przed laudesami: V. Plotąc koronę z cierni, alleluja. R. Włożyli ją na głowę Pana, alleluia.

Ant. 1. Oto radosny dzień, w którym przywodzimy na pamięć koronę cierniową, czerwoną od krwi Chrystusa, alleluja, alleluja.

Ant. 3. O szczęśliwe ukłucie, o błogosławiony cierniu, z którego wypływa ta maść, uzdrowienie świata! Alleluja.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże! Błagamy Ciebie, którzy czcząc Jego koronę cierniową, wspominamy na ziemi Mękę naszego Pana Jezusa Chrystusa, byśmy dostąpili zasługi ukoronowania przez Niego w chwale i czci nieba; który żyje i króluje z Tobą…

Sekreta Mszy św.:

„Wzmocnij siłę Twoich żołnierzy, o wszechmogący Królu, aby ci, którym korona Twojego Syna dodaje otuchy na arenie tego życia, mogli u końca walki otrzymać nagrodę życia wiecznego. Przez tegoż Pana…”

Temat królestwa jest głównym wątkiem przewijającym się przez całe to oficjum, i jest zestawiony z faktem, że tę haniebną koronę nosił dla naszego odkupienia Król Wszechświata, Król Królów. Różne modlitwy i antyfony tego święta antycypowały ziszczenie się wiecznego królestwa naszego Pana na długo przed promulgowaniem święta Chrystusa Króla.

Źródło: „Breviarium S.O.P.” za zgodą autora bloga
Tłumaczenie: Dominika Krupińska